Spacerując z Wawelu ulicą Kanoniczą lub Grodzką w stronę Rynku Głównego, natrafimy na plac św. Marii Magdaleny – historia tej części Starego Miasta sięga czasów poprzedzających lokację Krakowa z 1257 roku.

Spacerując z Wawelu ulicą Kanoniczą lub Grodzką w stronę Rynku Głównego, natrafimy na plac św. Marii Magdaleny. Można z niego podziwiać imponującą fasadę barokowego kościoła św. św. Piotra i Pawła. Nazwa placu pochodzi od wezwania stojącego tu niegdyś średniowiecznego kościoła. Rozebraną na początku XIX wieku świątynię przypomina obrys fundamentów zaznaczony na nawierzchni placu.

Historia tej części Starego Miasta sięga jednak czasów znacznie dawniejszych, poprzedzających lokację Krakowa z 1257 roku. Już we wczesnym średniowieczu istniała w tym rejonie drewniana osada nazywana Okołem. Rozciągała się od wawelskiego wzgórza po dzisiejszy plac Dominikański i stanowiła zamieszkane przez kupców i rzemieślników podgrodzie Wawelu. Położony w centrum u stóp kościoła św. Andrzeja plac pełnił wówczas rolę ośrodka handlu. W 1241 roku Okół został spalony przez Tatarów. Części mieszkańców udało się przetrwać tatarski najazd w warownym kościele, który do dziś zachwyca surową, romańską, kamienną bryłą.

Z czasem odbudowany Okół stał się częścią szybko rozwijającego się Krakowa. W XIV stuleciu dawne zamkowe podgrodzie włączono w obręb miejskich murów obronnych. Na mapie historycznego centrum Krakowa wciąż można zauważyć kontrast pomiędzy nieregularnością dawnego Okołu a porządkiem wytyczonych w 1257 roku ulic wokół Rynku Głównego.

Zobacz także:

• odsłonięty w 2001 roku pomnik ks. Piotra Skargi (zm. 1612), jezuity, czołowego przedstawiciela kontrreformacji w Polsce, pisarza i nadwornego kaznodziei króla Zygmunta III Wazy; Piotr Skarga pochowany jest w mieszczącym się naprzeciw placu kościele św. św. Piotra i Pawła