Maciej Jerzmanowski, Janusz Kaczorowski. Ukryte

piątek, 24 marca 2017, 18:00 - niedziela, 18 czerwca 2017

  • piątek, 24 marca 2017, 18:00 - niedziela, 18 czerwca 2017
>

Wystawa w Bunkrze Sztuki opowiada o Macieju Jerzmanowskim i Januszu Kaczorowskim – dwóch postaciach polskiej neoawangardy. Tytuł wystawy nawiązuje do postulatu drugiego z tych artystów, by sztuka pozostała czynnością ukrytą i intymną. Wyjęta poza nawias ówczesnego oficjalnego obiegu sztuka stawia pytania o to, co widoczne i publiczne, o rolę artysty i powinności sztuki wobec odbiorców.

W ramach Ukrytych zaprezentowano prace z lat 70. ubiegłego wieku: Okupacja przestrzeni (zwana również Papierowymi ogrodami) Macieja Jerzmanowskiego oraz Pajac i Manifest prywatny sztuki ukrytej Janusza Kaczorowskiego.

Manifest prywatny sztuki ukrytej to tekst założycielski dla działalności artystycznej Kaczorowskiego. Artysta położył w nim nacisk zarówno na zwiększenie autonomiczności sztuki, jak i poszukiwanie alternatywnych sposobów jej obiegu. Manifest, znany dotąd z niestarannego przedruku, przestanie być „prywatny” – zamieścimy jego tekst w folderze do najnowszych wystaw Bunkra Sztuki.

W pracy Pajac Kaczorowski zdaje się zastanawiać nad powinnościami artysty wobec odbiorcy, społeczeństwa czy instytucji. Tytułowy pajac to papierowa lalka, do której przymocowany jest sznurek. Pociągnięty, wbrew oczekiwaniom, nie wprawia jej w ruch.

Na wystawie można zobaczyć również rekonstrukcję Papierowych ogrodów Macieja Jerzmanowskiego. Praca złożona jest z kilku tysięcy papierowych białych stożków, które w trakcie trwania ekspozycji będą wędrowały po przestrzeni Bunkra Sztuki, utrudniając dostęp do innych dzieł. Tak jak Pajac pyta o kondycję artysty, tak Papierowe ogrody zwracają uwagę na przestrzeń wystawiania sztuki.

Podobnie do kwestii wystawiennictwa i autonomii sztuki odnoszą się także inne artystyczne działania Jerzmanowskiego. W Spacerze z 1981 roku artysta przebrany w biały kombinezon przemierzał ulice Krakowa, trzymając w rękach pięciometrową tyczkę. Pozostałe akcje i instalacje Jerzmanowskiego (Ping-Pong, Działka na niebie, Zrywanie kwiatu lotosu czy Peryskop) to wyjątkowe w sztuce tego okresu przykłady działań nacechowanych absurdalną atmosferą epoki.

Prace obu artystów zaprezentowane na wystawie Ukryte wydają się dotykać zagadnienia instytucji. Kontestacyjne praktyki Jerzmanowskiego i Kaczorowskiego prowokują współcześnie do refleksji nad tym, czym jest sztuka – zarówno ta funkcjonująca w obiegu instytucjonalnym, jak i ta czysto artystyczna.

***

Janusz Kaczorowski (1941–1987) – artysta, poeta i teoretyk sztuki, wybitny myśliciel, animator środowiska artystycznego, przyjaciel artystów. Absolwent Wydziału Grafiki krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie na początku lat 70. ubiegłego wieku pełnił funkcję asystenta w Pracowni Drzeworytu. Członek poetyckiej Grupy 848. Bliski współpracownik krytyka i kuratora wystaw Stanisława Urbańskiego. Jego prace i akcje (np. Grafika z 1975 roku poświęcona procesualnemu charakterowi działalności artystycznej czy projekty Sztandarów, roboczych Rękawic czy wzorowanych na atrybut przodowników pracy Krawatów, w których twórczo wykorzystywał język chałturniczej produkcji materiałów propagandowych w okresie PRL-u i projekt okładki Świata nie przedstawionego Juliana Kornhausera i Adama Zagajewskiego z 1974 roku) to odosobnione, pionierskie w sztuce polskiej przykłady subwersywnego użycia motywów znanych z ówczesnej ikonosfery i oficjalnego języka komunikacji wizualnej.

Maciej Jerzmanowski (1950) – absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie na Wydziale Grafiki uzyskał dyplom w 1975 roku. Autor kilkunastu akcji w przestrzeni pozainstytucjonalnej, które realizował w latach 70. i na początku 80. XX wieku. Negocjował w nich terytorium oddziaływania sztuki efemerycznej.

 

Bunkier Sztuki

pl. Szczepański 3a

W pawilonie na Plantach czekają nas spotkania z najnowszymi zjawiskami w sztuce, a także jej twórcami i kuratorami.

Nazwa mieszczącej się w pawilonie wystawowym na Plantach galerii miejskiej nawiązuje do charakterystycznego kształtu wzniesionego w latach 60. XX wieku budynku. Betonowa fasada, w którą wpisano pozostałości zabytkowego spichlerza, sprawiła, że całość szybko zaczęto w Krakowie nazywać „bunkrem” i z czasem oficjalnie przyjęto tę nazwę. Bunkier Sztuki organizuje czasowe wystawy polskiej i zagranicznej sztuki współczesnej, a także warsztaty, panele dyskusyjne, seminaria i spotkania z artystami, kuratorami oraz krytykami sztuki.

OK Nasz strona korzysta z plików cookies w celach statystycznych, marketingowych i promocyjnych. Możesz wyłączyć tą opcję w ustawieniach prywatności swojej przeglądarki.