Akropolis

sobota, 1 kwietnia 2017, 19:15

Kup bilet
  • sobota, 1 kwietnia 2017, 19:15
  • niedziela, 2 kwietnia 2017, 19:15
>

Jeden z najbardziej wieloznacznych tekstów Wyspiańskiego zostaje odczytany jako fragmentaryczny świat danych, w którym granice między rzeczywistym i wirtualnym uległy całkowitemu zatarciu, a kopia nie potrzebuje już oryginału jako punktu referencyjnego – deklarują twórcy spektaklu.

Tę nową rzeczywistość tworzą piksele i krzem, skorupy człowieka, śladowe pierwiastki emocjonalności i obniżone rejestry odczuwania świata. Zaciera się granica między tkanką organiczną i tym, co syntetyczne, a wirus – uniemożliwiający prawidłowy odczyt danych z tekstu Wyspiańskiego – powiela wciąż pytanie o granice i marginesy człowieka”. Akropolis, jeden z najważniejszych i zarazem najbardziej hermetycznych dramatów Wyspiańskiego, którego akcja rozgrywa się „na Wawelu w noc Wielką Zmartwychwstania”, pojawił się w krakowskich księgarniach w Wielki Piątek

1904 roku, w pięć tygodni po ukończeniu go przez autora. Wyspiański widział w nim domknięcie  trylogii, której dwa pierwsze ogniwa stanowiły Wesele oraz Wyzwolenie. Marzył o zobaczeniu Akropolis na scenie, gdzie – jak wierzył – jego sens wybrzmi najpełniej. Wyspiański ożywił w nim wawelskie Anioły i postaci z arrasów – Helenę i Parysa, Priama, Hekubę i Kasandrę, Izaaka i Rebekę, Jakuba i Ezawa. Niestety, śmiertelnie chory poeta nie doczekał inscenizacji dramatu, który spotkał się z niezrozumieniem, a nawet oburzeniem. Zwłaszcza finał, w którym Harfiarz wieszczy nadejście wolności, słychać głos Salwatora, na rydwanie wjeżdża Apollo, a katedra, symbol tradycji, pada w gruzy…

Twórcy inscenizacji, przygotowywanej w Starym Teatrze w ramach tematycznego sezonu : Swinarski, chcą spojrzeć na słynny dramat Wyspiańskiego jak na rodzaj twardego dysku z danymi z przeszłości, rodzaj skamieliny, gdzie zapisane są najistotniejsze, fundamentalne dla kultury europejskiej toposy – wątki i motywy mitologiczne i biblijne – które współcześnie poddane zostają swoistemu kulturowemu recyclingowi.

Stanisław Wyspiański
reżyseria: ŁUKASZ TWARKOWSKI
dramaturgia: ANKA HERBUT
scenografia: PIOTR CHOROMAŃSKI
kostiumy: MARTA STOCES, JULIA PORAŃSKA
muzyka: BOGUMIŁ MISALA
światło: BARTOSZ NALAZEK
wideo: KAROL RAKOWSKI, JAKUB LECH

występują: IWONA BUDNER, MAŁGORZATA GAŁKOWSKA, MAŁGORZATA HAJEWSKA-KRZYSZTOFIK, MARTA OJRZYŃSKA, MAŁGORZATA ZAWADZKA, BOGDAN BRZYSKI, ZBIGNIEW W. KALETA, PAWEŁ KRUSZELNLCKI, ZBIGNIEW RUCIŃSKI

Duża Scena

Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej

ul. Jagiellońska 1

Jeden z najstarszych teatrów w Polsce. Współczesny repertuar Narodowego Starego Teatru w Krakowie wypełniają zarówno sztuki współczesne, jak i reinterpretacje klasyki dramatu. Do historii polskiej sceny przeszły Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Konrada Swinarskiego czy inscenizacja Biesów Fiodora Dostojewskiego dokonana przez Andrzeja Wajdę. Obecny repertuar teatru wypełniają zarówno dramaty współczesne, jak i reinterpretacje klasyki gatunku. Teatr jest jedną z trzech scen narodowych w Polsce, które podlegają bezpośrednio ministrowi kultury.

Powołanie Narodowego Starego Teatru datowane jest na dzień 17 października 1781 roku, jednak dopiero w 1798 roku starosta Jacek Kluszewski przebudował swoje dwie kamienice przy ulicy Jagiellońskiej tak, by spełniały wymogi siedziby teatru, którego wnętrze wzorowano na wiedeńskim Leopoldstädter Theater w Wiedniu. Przedstawienia grano w nim od 1 stycznia 1799 roku. Teatralny gmach zmieniał się na przestrzeni czasu, jego dzisiejszy kształt w stylu krakowskiej secesji, który możemy podziwiać do dziś, zawdzięcza przebudowie z przełomu XIX i XX wieku.

Stary Teatr był pierwszym publicznym zawodowym teatrem w Polsce. Przez cały XIX wiek największą siłą Starego Teatru był zespół aktorski złożony z wybitnych artystów i artystek spod znaku „szkoły krakowskiej” (do dziś nad schodami prowadzącymi na Dużą Scenę wisi portret wybitnej aktorki Heleny Modrzejewskiej), który realizował sposób myślenia o spektaklach oraz nowoczesnej grze aktorskiej wprowadzony przez Stanisława Koźmiana. Polegał on przede wszystkim na odejściu od deklamacji i gwiazdorstwa, tak charakterystycznych wówczas dla scen warszawskich, na rzecz umiaru, naturalności, szczerości i prostoty. W repertuarze Starego Teatru znajdowała się klasyka literatury światowej i polskiej, jak również dramaturgia współczesna, co pozostaje jego zasadą do dziś. W Starym Teatrze pracowali najważniejsi twórcy polskiego teatru: Tadeusz Kantor, Lidia Zamkow, Jerzy Grotowski, Zygmunt Hübner, Konrad Swinarski, Jerzy Jarocki, Andrzej Wajda, Krystyna Zachwatowicz, Jerzy Grzegorzewski, Stanisław Radwan, Zygmunt Konieczny, Zofia i Jerzy Skarżyńscy, Jerzy Juk-Kowarski, Krystian Lupa, Paweł Miśkiewicz. Debiutowali tu Grzegorz Jarzyna i Krzysztof Warlikowski. Stary Teatr współpracuje z artystami, których twórczość niekiedy wzbudza kontrowersje, jak Maja Kleczewska, Paweł Demirski, Monika Strzępka, Barbara Wysocka, Michał Borczuch, Krzysztof Garbaczewski, Jan Klata, Wiktor Rubin czy Michał Zadara.

Stary Teatr dysponuje trzema scenami – Duża i Mała znajdują się w budynku przy ulicy Jagiellońskiej, zaś Scena Kameralna usytuowana jest przy ulicy Starowiślnej 21. Na tej ostatniej grane były najwybitniejsze spektakle Krystiana Lupy Malte albo Tryptyk marnotrawnego syna, Kalkwerk, Rodzeństwo, Bracia Karamazow, Mistrz i Małgorzata, Zaratustra czy Factory 2.

W 1985 roku do teatru dołączono następną kamienicę od ulicy Jagiellońskiej (po lewej stronie od wejścia głównego), w której obecnie znajdują się pomieszczenia biurowe, sale prób, archiwum, pracownie i magazyny.

OK Nasz strona korzysta z plików cookies w celach statystycznych, marketingowych i promocyjnych. Możesz wyłączyć tą opcję w ustawieniach prywatności swojej przeglądarki.