Festung Krakau

Gdy w 1772 roku trzy europejskie mocarstwa – Rosja, Prusy i Austria – dokonały pierwszego rozbioru Polski, wydawały się współdziałać zgodnie. Nie jest jednak tajemnicą, że w polityce najlepiej sprawdza się reguła ograniczonego zaufania.

Zgodnie z nią Austriacy – wobec bliskości granic pruskiej i rosyjskiej – natychmiast po zagarnięciu Krakowa w 1796 roku zaczęli konstrukcję urządzeń obronnych wokół miasta. Prace na wielką skalę ruszyły w 1850 roku, gdy austriacki cesarz Franciszek Józef I podjął decyzję o przekształceniu miasta w twierdzę. Tak powstała Festung Krakau (niem. Twierdza Kraków) – największa twierdza w tej części Europy. Tworzył ją zespół 176 obiektów – fortów, schronów, bram, szańców, działobitni, koszar, szpitali wojskowych – rozmieszczonych w trzech pierścieniach na obszarze ponad 500 kilometrów kwadratowych w Krakowie i wokół niego. Połączono je siecią dróg rokadowych, które gwarantowały sprawną komunikację, a po latach stały się głównymi ulicami miasta (np. ciąg ulic Lubicz i Mogilskiej czy Starowiślnej i Wielickiej).

Część obiektów potężnej Twierdzy Kraków uległa zniszczeniu, wciąż jednak można oglądać austriackie umocnienia opasujące wawelskie wzgórze czy forty wokół kopca Kościuszki, na Wzgórzu Lasoty (fort „Św. Benedykt” w Podgórzu), na Kleparzu (w forcie mieści się popularny klub muzyczny) czy na wzgórzu Sowiniec (w forcie „Skała” mieści się dziś Obserwatorium Astronomiczne UJ). Poszczególne elementy fortyfikacji (w sumie ok. 100 różnych obiektów o charakterze militarnym) łączy dziś pieszo-rowerowy Szlak Twierdzy Kraków.

OK Nasz strona korzysta z plików cookies w celach statystycznych, marketingowych i promocyjnych. Możesz wyłączyć tą opcję w ustawieniach prywatności swojej przeglądarki.