Kraków to Wawel. Siedziba władców Polski, jeden z najcenniejszych zabytków królewskich, symbol narodowy i kulturowy Polaków. Rozbrzmiewał dźwiękami od najwcześniejszych lat, łącząc kulturę dworską z muzyką liturgiczną okresu średniowiecza i renesansu. To tu król Zygmunt Stary wzniósł jedną z najsłynniejszych kaplic katedry wawelskiej, w której w 1543 roku powołał Kapelę Rorantystów – męski zespół wokalny śpiewający najambitniejszy repertuar sakralny, i to na jego dworze pierwsze kroki stawiali najwięksi twórcy tamtego okresu: Wacław z Szamotuł i Mikołaj Gomółka (więcej na ten temat patrz także: trasa Ujrzyj święty dźwięk: tropami muzyki religijnej Krakowa – Katedra pochłonięta dźwiękami).
Dziś Kraków kultywuje historyczną tradycję łączenia profanum i sacrum na wawelskim wzgórzu – na nastrojowo oświetlonych dziedzińcach zamkowych (arkadowym oraz Batorego) w ramach letniego festiwalu „Wawel o zmierzchu” rozbrzmiewają co roku perły polskiej i światowej muzyki klasycznej, a w katedrze rozlegają się najpiękniejsze utwory sakralne m.in. w wykonaniu Chóru Mieszanego Katedry Wawelskiej powołanego do życia już w nowym millennium (w ramach odnowienia tradycji muzycznych królewskiej świątyni). W XX wieku na Wawelu gościła muzyka symfoniczna – w okresie międzywojennym cykliczne koncerty organizowano w historycznym wnętrzu sali Saskiej (jednej z komnat prywatnych apartamentów królewskich). Tradycje zygmuntowskie podtrzymuje także sala Senatorska (największa sala zamkowa stanowiąca część komnat reprezentacyjnych, miejsce pierwszego królewskiego wesela – Zygmunta Starego i Bony Sforzy), gdzie organizowane były koncerty i spotkania muzyczne w ramach tzw. Wieczorów Wawelskich. 

Patrz także: Wzgórze Wawelskie | Katedra na Wawelu