Wystawa Leszka Sobockiego w piwnicach Pałacu Potockich obejmuje portrety i autoportrety powstałe w ciągu ostatnich dwóch dekad, a najliczniejszą grupę stanowią wizerunki krakowian. Od 2001 roku artysta portretuje osoby ze swojego najbliższego otoczenia, a o wyborze modela najczęściej decyduje duchowe, artystyczne i intelektualne pokrewieństwo, sympatia dla czyjejś działalności. W ten sposób malarz tworzy subiektywny poczet mieszkańców Krakowa.

Twórczość Leszka Sobockiego jest zdominowana przez autoportrety. Odnajdujemy w nich świadome nawiązania do malarstwa barokowego i młodopolskiego, na wystawie najmocniej widoczne w cyklu Udręka. Szczególne pokrewieństwo, zarówno w metaforycznym wyrazie, jak i w ekspozycji ego, łączy go z Jackiem Malczewskim. Spojrzenie obu twórców zawsze skierowane jest na widza. Ten efekt Sobocki wykorzystuje bardziej radykalnie, nie szuka symbolicznych tematów, koncentruje się na komentowaniu bieżącej sytuacji społeczno-politycznej. Jego autoportrety reprezentują postawę krytyczną, ironiczną, niekiedy moralizatorską. W tym duchu powstały autoportrety z cyklu Kibole czy obrazy odwołujące się do szczucia na społeczność LGBT. To przeświadczenie o społecznej odpowiedzialności twórcy ugruntowało się w szczytowym okresie działania Grupy Wprost (1966–1986).

Leszek Sobocki (ur. 1934)
Artysta wizualny i pisarz. Uprawia malarstwo, grafikę, rysunek, asamblaż. Studiował grafikę i malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom w 1959 roku w pracowni Wacława Taranczewskiego). Współzałożyciel i członek Grupy Wprost. Uczestnik ruchu kultury niezależnej. Jego prace znajdują się w między innymi w kolekcjach Moderna Museet w Sztokholmie, galerii Albertina w Wiedniu, Muzeum Sztuki Współczesnej w Skopju czy polskich muzeach narodowych.