Wianki

W ostatnią sobotę czerwca Bulwary Wiślane rozbrzmiewają muzyką, a po Wiśle płyną piękne i kolorowe wianki. Podobnie jak w przypadku wielu innych tradycji, geneza Wianków sięga czasów pogańskich. Święto sobótki, urządzane w najkrótszą noc w roku, związane było z kultem ognia i wody. Rozpalano wtedy wielkie ogniska, śpiewano pieśni, panny wiły wianki i puszczały je na wodę. Obserwując ich zachowanie, próbowano przepowiedzieć przyszłość – jego zatonięcie mogło zwiastować rychłą śmierć właścicielki, a jeśli wianek kręcił się w jednym miejscu, nie odpływając, wróżyło to staropanieństwo.

W czasach chrześcijańskich kult wody i ognia zastąpiono uroczystościami ku czci św. Jana Chrzciciela. Choć Kościół zwalczał stare przesądy i zwyczaje, przetrwały one w formie zabawy ludowej, tracąc cechy pogańskiego święta.

Około połowy XIX wieku zwyczaj obchodzenia Wianków zyskał rozbudowaną formę publicznego widowiska i do dziś ma podobny charakter i przebieg. Widowiska typu „światło i dźwięk”, koncerty światowych gwiazd muzyki rozrywkowej, a w ostatnich latach muzyczne sceny rozstawione nie tylko na bulwarach, ale także na krakowskich placach i skwerach gromadzą tłumnie przybywającą publiczność.

OK Nasz strona korzysta z plików cookies w celach statystycznych, marketingowych i promocyjnych. Możesz wyłączyć tą opcję w ustawieniach prywatności swojej przeglądarki.