Utrwalony w powszechnej świadomości portret Lucjana Rydla – Pana Młodego z Wesela, który w konkury chodził boso, „pod spód więcej nic nie wdziewał” i ciągle „gadał, gadał, gadał…” – ma rys mocno karykaturalny. Sztuka Wyspiańskiego, otwarcie przywołująca znane w Krakowie postaci, była towarzyskim skandalem, poróżniła też obu zaprzyjaźnionych dotąd artystów. Ponoć Rydla rozgniewał nie tyle sposób przedstawienia jego osoby, co nieładne potraktowanie bliskich mu kobiet: żony i siostry. Czary goryczy dopełniła rozwijająca wątek komicznych cech bohatera Plotka o „Weselu” Tadeusza Boya-Żeleńskiego.

Tymczasem Lucjan Rydel, przy wszystkich przywarach i śmiesznostkach, był człowiekiem niezwykle ciekawym i wszechstronnym: doktorem prawa, pisarzem i publicystą, poetą i dramaturgiem, tłumaczem, historykiem, krytykiem teatralnym, kierownikiem literackim oraz dyrektorem Teatru im. J. Słowackiego, zapalonym społecznikiem, a nawet… ekspertem w zakresie rolnictwa. Jedną z jego licznych pasji, której nie zdołał sfinalizować, było tłumaczenie Iliady.

Rydel zmarł w wieku zaledwie 48 lat – wiosną 1918 roku, tuż przed wymarzonym wyzwoleniem ojczyzny. W pożegnalnym liście napisał: „Szkoda, że nie dożyję wolnej, zjednoczonej, niepodległej Polski”. Różne, rzadko dziś pamiętane aspekty działalności krakowskiego artysty zbiera wystawa Pan wiecznie Młody. Lucjan Rydel w 100-lecie śmierci. Ekspozycja Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, wpisana w program kampanii Wyzwolona_1918, to pierwsza po wieloletnim remoncie prezentacja w oddziale teatralnym MHK w Domu pod Krzyżem. (Dorota Dziunikowska, miesięcznik „Karnet”)